Drie jaar nadat ze ons met haar debuut-ep wist te overtuigen, bracht Saya Gray haar eerste langspeler uit. De Canadese met Schotse en Japanse roots brengt daarop een ware collage van geluiden. De inspiratie? Het iconische album van The Beatles: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, maar echt klinken als die Britten doet de artieste niet. Ze bewandelt een eigen pad van riffs en elektronische klanken, en weet ons daarmee een meestal boeiend geheel voor te schotelen. In een uitverkochte Orangerie mag ze haar SAYA van een liveversie voorzien.
Het publiek opwarmen is vandaag aan John Mavro & Ace G besteed. Aanvankelijk weten we niet zo goed wat daarvan te verwachten en dus laten we ons verrassen. Het mooie lenteweer zorgt ervoor dat het merendeel van de zaal leeg blijf voor het eerste deel van het programma. Met een biertje in de hand bijkletsen over de moeilijke eerste werkdag van de week lijkt een verleidelijk alternatief voor wat zich in de grootste zaal van de Botanique afspeelt. Gewapend met enkel een sampler, dompelt Ace G ons onder in een wereld van elektronische geluiden en omgevormde orgelklanken. Niet meteen het meest toegankelijke luisterspel en dus merken we dat onze aandacht al snel afdwaalt. Toch is het ook allemaal weer niet zo gek, want ook Saya Gray houdt ervan om te knippen en plakken met muzikale elementen. Het lijkt er dan ook op dat we een soundtrack krijgen terwijl we mentaal richting de wereld van Gray wandelen. Even later verschijnt John Mavro ten tonele en wordt er met andere kleuren geschilderd.
Waar de avond vrij experimenteel van start gaat, lijkt Saya Gray zich toch op een iets groter publiek te richten. Getuige daarvan: een overvolle Orangerie die niet moet onderdoen voor een Finse sauna. Computergeluiden kondigen het begin aan van een drukke avond, waarop heel veel titels de revue moeten passeren. De sfeer zit er al gauw goed in en na enkele nummers krijgen we een spoedcursus meditatie om onze ademhaling onder controle te houden. Een ludiek intermezzo dat op een beetje een gekke plek in de set zat.
“SHELL (OF A MAN)” tovert het publiek om tot een groots koor dat uit de hand eet van Saya Gray. Het groots meezingmoment wordt in een country-jasje gehuld en is daarmee een heuse sfeerschepper. Even later laat de band ons alweer alle hoeken van de kamer zien, want waar de muziek van Gray op plaat al allesbehalve grauw en grijs is, lijkt ze live met een extra fel kleurenpalet te experimenteren. Dat uit zich ook in een sterke lichtshow die de chaos in de instrumentatie benadrukt. Helaas moeten we bemerken dat enige subtiliteit in voornamelijk de drumpartij hier en daar wel op zijn plaats was geweest. Bij momenten lijkt het namelijk alsof alle muzikanten elkaar de hele tijd willen overtreffen. Dat het algemene geluid in de zaal ook nog eens ondermaats is, helpt daar niet echt bij en levert meer dan eens een soep aan klanken op.
Hier en daar hapert de show een beetje wanneer de artieste voor een zoveelste keer een bindtekst brengt. De reden daartoe: elke keer weer worden we uit onze bubbel gehaald en daarmee verliest de avond aan impact. We zien namelijk hoe ongelofelijk veel potentieel de muziek bevat, maar dat komt niet altijd tot uiting. Toch zijn er ook kansen die Saya Gray met beide handen grijpt. Zo wordt de eens intieme muziek van onder meer “SADNESS RESIDUE (ERASER ROOM)” afgewisseld met uitbundig geweld op “ok FURIKAKE”. We lijken ons gedurende enkele minuten op een metalconcert te begeven, wat ons gelukkig even wakker schudt.
Onze aandacht de hele tijd vasthouden, lukt de Canadese vanavond helaas niet. Toch zijn we wellicht een van de weinige kritische oren, want rondom ons horen we vooral veel gelukkige fans die de eerste passage van de artieste nog vele malen zullen herbeleven in hun dromen. Wanneer ze na bijna anderhalf uur de handdoek in de ring wil gooien na een geslaagde interpretatie van “LIE DOWN..”, roept een oorverdovende Orangerie haar net zo snel weer terug. Onder luid applaus en gewapend met slechts een gitaar, krijgen we op het eind van de avond nog een mooi momentje in de vorm van onder meer “HOW LONG CANYOU KEEP UP A LIE?”. Het intieme karakter herinnert ons aan de fijne momenten die we met SAYA reeds beleefden en zo verlaten we de Brusselse Botanique met gemengde gevoelens.
In een zwoele Botanique bewees Saya Gray dat ze heel wat in haar mars heeft. Eveneens bleek echter dat er nog behoorlijk wat werk is aan een livevertaling van haar muziek en dat complexe composities zich niet altijd lenen tot het luid-luider-luidstprincipe. We zijn er steevast van overtuigd dat het muzikale project tot iets heel erg moois kan uitgroeien, mits een vleugje ‘less is more’.
- Source: NEWHD MEDIA
