© CPU – Joost Van Hoey
Zomerse temperaturen en een brugweekend: Horst – voluit Horst Arts and Music – heeft opnieuw alle troeven in handen om er een spetterend verlengd weekend van te maken. Het festival presenteert jaarlijks een staalkaart van wat er actueel leeft in de elektronische muziekwereld. Het kunstgedeelte wordt toevertrouwd aan designers waarin de organisatie gelooft, omdat zij volgens haar het best in staat zijn om de virtuele vertaling van de geboekte acts en hun sound tot leven te brengen. Zo wordt de site in het Asiat Park één idyllisch geheel, waarin natuur, geluid en beeld samensmelten tot een unieke ervaring. Ook dit jaar is het festival zo goed als uitverkocht. Gisteren zorgden onder meer Job Jobse, Desyn, Polygonia & Steffi en headliner Four Tet ervoor dat het publiek volledig werd meegevoerd – tot wegdromen aan toe.
Op praktisch vlak had de organisatie duidelijk haar huiswerk gedaan. Er was zichtbaar moeite gestoken in het zo comfortabel mogelijk maken van de festivalervaring. De eventbussen reden stipt, en bij aankomst op het terrein was het nog allesbehalve drummen. Dat bood een ideaal moment om rustig de benen te strekken en het terrein te verkennen. De vertrouwde formule bleef intact, en nog geen minuut stappen later schitterde Le Soleil Rouge al als eerste blikvanger. Tegelijkertijd fungeerde de in Berlijn gevestigde Lucy Cook als een warm en kalm welkomstcomité. Tijdens haar set draaide alles rond verstilling en introspectie. Haar gelaagde mix van ambient en subtiele techno deed precies wat het moest doen: tot rust brengen. Met voldoende schaduwplekjes, zitmogelijkheden en ruimte om te dwalen, bood deze eerste halte meteen een zacht en sfeervol begin van de festivaldag.
© CPU – Joost Van Hoey
Papa ZG @ Moon Ra
’30 kilo minder, fuck Filip De…’ Zwangere Guy, de Brusselse rapper en acteur, stond fris en energiek achter de draaitafels. Op een van de kleinste podia van het festival kreeg hij als Papa ZG de kans om het publiek aan het dansen te krijgen. De boomhutachtige setting leende zich perfect voor broeierige r&b en opzwepende techno. Toch kwam zijn dj-set wat rommelig over. De overgangen tussen stijlen liepen stroef en misten samenhang. Zelf ging hij daar luchtig mee om en gaf hij toe dat draaien niet zijn sterkste kant is. De sfeer sloeg pas echt om toen zijn entourage zich ermee begon te bemoeien. Met vaste kompaan Chuki Beats liet hij een nieuw nummer horen, gevolgd door een vurige freestyle op een sample van Joy Orbison. Zijn kenmerkende tongval en ingehouden woede gaven het optreden een rauwe, ongepolijste lading. Het hoogtepunt kwam toen Chibi Ichigo kort het roer overnam. Vervolgens bracht Zwangere Guy samen met Freddie Konings een uitgeklede versie van “Fally Ipupa” die het publiek direct op scherp zette. Ondanks de kleinschalige setting wist Papa ZG al vroeg op de dag stevig door te beuken — een veelbelovend voorsmaakje van wat hij op Pukkelpop zal brengen.
Zwangere Guy speelt zondag 17 augustus op Pukkelpop en op 20 november in de ING Arena.
DJ Marcelle @ Weaving Weeds
Als je al sinds de jaren zeventig quasi wekelijks achter een draaitafel staat, dan heb je een fameus trackrecord om U tegen te zeggen. DJ Marcelle, ondertussen een welbekende naam in het alternatieve dance-segment, is in al die jaren haar pluimen niet verloren. De Hollandse had haar platenbak mee en grabbelde er naar hartenlust een dikke twee uur onafgebroken in rond. Haar stijl was allesbehalve rechtlijnig en dat hield het volk in de pit constant aan de praat. Dat de platen overigens ook al een paar jaar meegaan kon je horen aan de krassen die door de grote luidsprekers voor nog meer echtheid zorgden. Vervelend werd het mede door de verscheidenheid nooit in het door Atelier Fanelsa gecreëerde podium.
© CPU – Joost Van Hoey
Hagop Tchaparian @ Dark Skies
Bij de Brits-Armeense Hagop Tchaparian hing er omstreeks het borreluur geen vuiltje aan de lucht. Meer nog, hij zorgde bij een zonovergoten Dark Skies voor heel wat blije gezichten. De kneepjes van het vak leerde hij als tourmanager van Hot Chip en Four Tet; niet de minsten met andere woorden. Tchaparian hield de complexiteit verstandig genoeg ver weg en koos eerder voor een opbouw met voldoende zuurstof. De sfeer bleef daardoor best gemoedelijk en paste perfect bij de setting, al voelden we naar het einde toe dat wat meer variatie ongetwijfeld nog heel wat meer volk had kunnen bekoren. Wie dus eventjes wou verdwalen en zweven op een roze wolk, moest daarvoor niet alleen in de bosjes in het Asiat Park zijn, maar kon zich ook laten meeslepen op de golven van de klankkunstenaar.
Job Jobse @ Ring
Deze zomer krijgt Job Jobse de eer om samen met KI/KI de heetste rave van Lowlands te verzorgen. De twee Amsterdammers gelden als sleutelfiguren in de heropleving van trancetechno, een genre dat ze met flair en lef opnieuw op de kaart zetten bij een jonger publiek. Op Horst bewees Jobse nog maar eens waarom hij tot de meest geliefde selectors van het moment behoort: zijn set veroorzaakte een massale volksverhuizing richting het podium. In die zin was het bijna zonde dat hij niet op Dark Skies geprogrammeerd stond, waar zijn dromerige melodieën en subtiel opbouwende climaxen nóg beter tot hun recht waren gekomen. Toch wist Jobse, zoals altijd, een verbindende sfeer neer te zetten. Zijn mix van zweverige trance, pulserende techno en emotionele breaks voelde als een collectieve trip waarin niemand zich buitengesloten hoefde te voelen. De liefde waarmee hij draait, zijn feilloze gevoel voor timing en zijn vermogen om het publiek voortdurend op te tillen, maakten ook deze set weer tot een beleving. Toegegeven: twee uur lang op dit tempo en met zoveel emotionele pieken vergde wat van het uithoudingsvermogen – zelfs bij het meest doorwinterde publiek. Maar Jobse bleef het vuur aanwakkeren. Elke drop werd begroet met een juichende menigte en armen die synchroon de lucht in schoten, terwijl rookpluimen de broeierigheid alleen maar versterkten.
© CPU – Joost Van Hoey
Polygonia & Steffi @ The Swirl
Terwijl de zon haar laatste stralen over het Horst-terrein streek, bood The Swirl een contrastrijke ontsnapping aan het daglicht. Deze industriële loods, met haar flinterdunne doeken aan het plafond en een intieme dansvloer, voelde als een cocon waarin tijd en ruimte vervaagden. Hier konden dag en nacht naadloos in elkaar overvloeien – een ervaring die perfect werd weerspiegeld in de line-up. Polygonia uit München en Steffi, met haar diepe Berlijnse wortels, bleken een combinatie van uitersten die wonderwel samenkwamen. Met chirurgische precisie wisselden ze elkaar af, intuïtief aanvoelend waar de ander naartoe wilde. Hun set was een duistere trip door een landschap van gelaagde, industrial-infused techno: rauw, hypnotisch en onontkoombaar. De paarse verlichting, het klamme zweet op ons voorhoofd, de stilzwijgende blikken achter zonnebrillen – het versterkte alleen maar het gevoel dat er buiten deze loods even niets meer bestond.
Desyn @ Le Soleil Rouge
De zon was inmiddels al een tijdje ondergedoken en de maan schemerde voor zich uit, maar de temperaturen aan Le Soleil Rouge bleven desondanks lekker aangenaam. Het podium aan de gigantische rode spiegel is een eyecatcher van jewelste die net als het buiten iets donkerder wordt voor nog meer mystiek en sfeer weet te zorgen. Desyn, een man met meer dan twintig jaar metier, wist vrijwel meteen wat hij op zijn CDJ’s moest klaarspelen om een dansend Horst naar een andere stratosfeer te brengen. Zijn set was redelijk berekend en afgemeten, maar desondanks had het een hoekje af waardoor de neiging om een ander podium te gaan opzoeken als sneeuw voor de zon smolt. In zijn twee uur zat een verhaal dat iedereen op eigen manier kon interpreteren en waar desalniettemin iedereen dezelfde boodschap van begreep; dansen, dansen en dansen.
© CPU – Joost Van Hoey
Eclair Fifi @ Dark Skies
Richting de laatste etappe van het festival trokken we naar het gloednieuwe Dark Skies-podium – een betonnen bastion dat zich als een duistere kathedraal ontpopte tot het onofficiële hoofdpodium van Horst. De industriële constructie, voorzien van strategisch geplaatste speakers in het plafond en staalconstructies rondom, bood een 360°-auditieve én visuele ervaring. Het podium bestond uit drie aparte dj-booths, elk aan een zijde van de ruimte, wat een voortdurend spel van afwisseling mogelijk maakte tussen de artiesten. Toen de avond viel en de schaduwen langer werden, namen we plaats voor Eclair Fifi – een naam die in de underground wordt gevierd om haar onvoorspelbare sets en uitgesproken stijl. Haar aanwezigheid bracht meteen een andere lading in de ruimte. Waar sommige dj’s zoeken naar balans, dreef zij bewust de extremen op. Haar selectie doorkliefde de nacht met kronkelende, schurende beats die balanceerden tussen acid, elektro en abstracte techno. De subtiliteit liet ze achterwege; dit was muziek die ons direct bij de keel greep. De atmosfeer werd er alleen maar grimmiger op, alsof de betonnenvloer onder onze voeten haar klanken absorbeerden en ze met verdubbelde kracht terugkaatste.
Four Tet @ Dark Skies
Zodra Eclair Fifi haar laatste klanken door de speakers liet galmen, nam aan de overkant van het podium Four Tet plaats. Als afsluitende hoofdact bevestigde hij opnieuw waarom zijn naam al jaren met ontzag wordt uitgesproken in de elektronische scene. Eerder die dag liep hij al ontspannen over het terrein, nieuwsgierig en observerend, alsof hij de energie van het publiek alvast in zich opnam. Tegen de tijd dat hij begon, was de roes compleet. De warmte van de dag, de intense sets die eraan voorafgingen, en de locatie zelf – alles zat onder de huid. Op zo’n moment zou het weinig vergen om het publiek tevreden te houden. Maar Four Tet nam daar geen genoegen mee. Met zijn typische mix van complexe ritmes, organische texturen en onverwachte wendingen bracht hij een set die zowel vertrouwd als verfrissend aanvoelde. Hij bouwde lagen op, trok ze weer weg, liet melodieën zweven en vervormen. Tracks leken soms uit het niets te ontstaan, alsof ze ter plekke geboren werden. Wat hem onderscheidt, is zijn vermogen om groots aan te voelen zonder bombastisch te worden. Elk moment was raak, maar nergens opzichtig. Zijn muziek vormde een vloeiende beweging die de ruimte vulde met een warmte die nog lang bleef hangen. Een soort zachte landing na een dag vol contrasten.
Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.
- Source: NEWHD MEDIA
