© CPU – Nathan Dobbelaere (Archief)
We steken het niet onder stoelen of banken dat we bij Dansende Beren graag eens over het muurtje kijken bij onze buren. Zo schuimen we Nederlandse zalen en festivals af op zoek naar de beste beleving, maar ook Frankrijk is ons niet onbekend. Bij onze zuiderburen valt er namelijk heel wat mee te pikken en vaak voor een scherpe prijs. Zo denken we aan de gezellige club Le Grand Mix in Tourcoing, Les 4 Ecluses in Duinkerke en natuurlijk ook L’Aéronef in Rijsel. Voor 25 euro, 19 met een abonnement, kon je er deze avond Kid Kapichi en Frank Carter & The Rattlesnakes gaan zien, twee bands met een doorgaans uitstekende livereputatie. Over een batje gesproken! Verder vind je in L’Aéronef in november nog: Metz, Chubby & the Gang en Nada Surf.
© CPU – Marvin Anthony (Archief)
De Britse rockers met een punkattitude van Kid Kapichi kwamen het podium op onder onheilspellende geluiden en een luid applaus. De zaal was namelijk al aardig volgestroomd voor het viertal. Al snel duwden ze het gaspedaal open en scheurde de ene riff na de andere ons langs de oren. Het publiek ging al snel aan het bewegen en ook wij konden onszelf niet bedwingen. De combinatie van dansbare ritmes en smerige riffs bleek onweerstaanbaar. Als zanger Beetham vervolgens enkele woorden in het Frans mompelde vooraleer hij het publiek bedankte, waren de chauvinistische harten helemaal voor hem gewonnen. Het was tevens de laatste show van hun tour dus erna zouden ze wodka en Get 27 gaan drinken. Ook deze aankondiging werd met luid gejoel onthaald.
Vooraleer ze in de drank konden vliegen, moesten ze natuurlijk nog hun set afwerken. Snel gingen de gitaren opnieuw aan het schreeuwen. Ze klonken steeds snediger en dat hoorde ook de bassist, want die vloog van links naar rechts op het podium. Als de band daarna nog eens “New England” en “Can EU Hear Me?” na elkaar speelde, vloog de zaal in lichterlaaie. Nog een laatste maal bedankte de band ons, maar ook Frank Carter & The Rattlesnakes uitvoerig, want hun eerste tour was in het voorprogramma van de hoofdact en daarmee was vanavond de cirkel rond. Afgesloten werd er met het beenharde “Smash the Gaff” die het publiek aanzette tot een uitzinnige moshpit.
© CPU – Jonas Demeulemeester (archief)
Ook de band rond charismatische frontman Frank Carter stond in hun begindagen bekend om een rauwe punkattitude. Echter bouwde Frank Carter & The Rattlesnakes gestaag zijn punkimago af op de albums. Hun nieuwste, Dark Rainbow uit 2024, kan zelfs omschreven worden als een mix van alternatieve rock en indierock. We waren dan ook bijzonder benieuwd of ze live nog steeds de ruwe energie konden brengen waarvoor ze bekend staan. Onder luid geroep kwam het vijftal het podium op, rond de toetsenist verscheen een spotlight en zo werd het eerste nummer rustig ingezet. Wat een gezapige ballade leek te worden, werd al snel overgoten met een sausje rock-‘n-roll. Het publiek kon het alvast smaken en ging al snel aan het klappen en aan het springen, de show kon beginnen.
Enkele nummers later besloot Frank zelf doodleuk het publiek in te wandelen om een circlepit rond hemzelf te eisen. Na één nummer vond de gek het nog niet genoeg, dus beval hij het publiek het nog een keer te proberen, maar deze keer moest de cirkel zo groot als de zaal zijn. Op de tonen van het losbarstende “Kitty Sucker” ontstond vervolgens zo’n grote pit dat Frank het lachen niet laten kon. Het was een heerlijk zicht om de kleine Brit te zien glunderen te midden van de chaos. Vervolgens werd hij als halfgod door het publiek omhoog geheven. “The Devil Inside” barstte los en al snel nam het publiek de zang over van de wankelende zanger. Hij smeet dan maar zijn micro weg om kunstjes boven te halen zoals een koprol of handenstand al crowdsurfend. De zanger haalde alle truken uit zijn doos. Zo creëerde hij zelfs een innig dansmoment door het publiek op te jutten te gaan slowen met hun vrienden, partner of een wildvreemde.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Zoals gewoonlijk volgde er ook nog een ladies-only-moshpit om ook de dames een kans te geven veilig te kunnen moshen. Na het meezingbare “My Town” kwam er nog een dankwoord voor het negenjarig bestaan van de band en vervolgens een snoeihard nummer van de eerste plaat. Het ene beenharde nummer na het andere bleven elkaar maar opvolgen, dus dat Frank Carter & The Rattlesnakes een zachtaardige indierockband geworden is, kunnen we alvast uitsluiten. Oef, even opgelucht ademhalen. Lang kregen we niet om naar adem te happen, want onmiddellijk schreeuwde Carter met zijn krachtige stem als een bezetene de longen uit zijn lijf. Verschroeiend werd misschien wel het smerigste nummer uit zijn repertoire ingezet. Alles wat nog overeind stond, moest eraan geloof tijdens “Juggernaut”. Als een vijfkoppige pletwals maakte de groep de zaal met de grond gelijk. We zagen de grootste moshpit ontketenen die we ooit al meemaakten in L’Aéronef.
Zo sloot de band een heerlijk chaotische avond af waarbij de zaal vernietigd moest worden en het publiek niet stil kon staan. Frank Carter bewees zich opnieuw als een volksmenner eerste klas en controleerde doorheen het optreden elke beweging van zijn publiek. Als het nu dansen, springen of slowen was, de menigte at uit zijn hand. Ook The Rattlesnakes, doorgaans in de schaduw van de frontman, sloegen erin hun plaats in de show op te eisen. Smerige riffs, heerlijke gitaarsolo’s, strakke bas en drum, een coole presence, het plaatje was compleet. Frank Carter & The Rattlesnakes is en blijft een band die live des te meer tot zijn recht komt en dat bewezen ze ook vanavond opnieuw.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Can I Take You Home
Honey
Self Love
The Drugs
Kitty Sucker
Devil Inside Me
Wild Flowers
My Town
Fangs
Primary Explosive
Juggernaut
Parasite
Brambles
Cupid’s Arrow
Angel Wings
Encore:
Man of the Hour
Lullaby
Crowbar
I Hate You
