Abstracte hiphopmuziek kan je je haast niet meer inbeelden zonder de input van Earl Sweatshirt. Elk album van de rapper en producer uit Chicago blijft makkelijk jarenlang hangen bij zijn fans. Elke gaststrofe die hij gunt aan een andere artiest zorgt ook voor een aanzienlijke boost in streamingnummers. Kortom, Earl begeeft zich in de bovenste laag van de hiphopwereld. Zoals hij vorig jaar bewees, gaat hij ook niet meteen een laagje zakken. Zijn samenwerkingsalbum met The Alchemist spatte opnieuw van onomstotelijke raptechnieken, van poëtische teksten tot voortreffelijke beatselectie. We mogen alweer dankbaar zijn dat Earl zijn gesofisticeerde kunst meesleurt naar het hartje van Europa. Twee jaar geleden, op een mooie zomeravond in het Rivierenhof, stelde hij ons niet teleur. Onze verwachtingen zijn twee jaar later even hoog.
Terwijl de tovenaar van abstracte hiphop zich klaarstoomde, werd het podium gegeven aan Black Noi$e. Deze hiphopproducent uit Detroit komt uit hetzelfde muzikale straatje als Earl Sweatshirt. Zijn liefde voor jazz en soul hoor je nagalmen in de beats van jonge experimentele artiesten zoals ZelooperZ en Wiki. Ook voor Earl maakte hij al enkele beats. Zijn ambient-achtige intro transformeerde al gauw tot een grimmige old school beat. Het tempo werd echter opgekrikt wanneer hij besliste om over te schakelen tot volwaardige house en techno. De halfgevulde AB-zaal schudde hij meer dan wakker met zijn feilloos draaitalent.
Even later werd Earl opgeroepen. Dat gebeurde natuurlijk op de meest passende manier mogelijk: onder begeleiding van de groovy gitaarsnaren van “Riot!”, raar genoeg het meest gestreamde nummer op zijn muzikale blockbuster Some Rap Songs. Het viel op dat de vinnige jazzsamples en bedroefde flows van Some Rap Songs nog steeds erg goed live klinken. Nummers zoals “Shattered Dreams“ leken het publiek wel te hypnotiseren. Ook tijdens “Ontheway!“ hing de magie in de lucht en zwengelden de meeste mensen hun hoofd en lichaam. Earl heeft een rijkelijk gevulde collectie van zulke nummers, en die draait hij graag door de setlist.
Tussen alle melancholische melodieën en nasale rapstukken door maakte Earl ook wat tijd voor ‘vrolijkere’ schijven. Zo lokte “Making the Band (Danity Kane)” de eerste kleinschalige moshpits uit. Earls typisch trage drumpatronen ontbreken bij dit nummer. De ludieke, upbeat instrumentatie zorgde daarom voor een aangename verfrissing tussen de beklemmende soulsamples. Ook de radicale beat van “EAST”, waar een schelle sample alle regels van muzikale logica tart, werd een signaal voor geduw, getrek en geschreeuw. Wanneer Earls sombere rapstijl wordt verheven door een explosieve beat zoals deze, dan krijg je de energie niet weg uit de zaal. Het samenspel tussen enerzijds bombastische en anderzijds minimalistische elementen beheerst hij als geen ander.
Earl had voor elke fan in de zaal wel een nummer klaarstaan. De oude garde van zijn fanbase kon zich verliezen in “Molasses”, een klassieker dat eerder afstamt uit het Odd Future-tijdperk, waar Earl zijn muzikale origine kent. De liefde kon je tijdens dit nummer zien aan de gezichten en horen aan de stemmen van de fans. De luisteraars die werden meegesleept door VOIR DIRE, Earls laatste album met The Alchemist, konden evenwel genieten van een reeks nummers. Onder andere “Heat Check”, dankzij de fluwelen sample en funky drums, creëerde de typische warmte die je bij een Earl Sweatshirt show mag verwachten. Moeiteloos spuugde Earl elk woord in de microfoon. Dat deed hij trouwens bij elk nummer. Nooit zat hij nog maar een fractie van een seconde naast zijn flow.
De moshpits waren niet sensationeel. De zaal zat niet bomvol. Toch zorgden Earl en Black Noi$e voor een oprechte performance. Earls rauwe talent valt niet te ontkennen, zoals duidelijk blijkt uit de kwaliteit van zijn vocals. Met slechts een microfoon en een waaier aan minimalistische beats krijgt Earl zijn fans keer op keer opgejaagd. In het genre van abstracte hiphop blijft het opmerkelijk wat Earl kan bereiken met slechts passie en overgave.